Bu ara kendimi çizim yapmak için zorluyorum, üzerime kış erken çöktü. Erkenden saldım kendimi, arazide ekip arkadaşlarımı beklerken zamanı değerlendirmek adına şu sahneyi çizsem mi diye düşündüm. Sonra o deftere mi çizsem, bu deftere mi diye iki saat bir onu denedim bir bunu, sonra bari kağıt harcama rastgele bir deftere yap geç dedim. Yaparken de etrafa baktıkça içim daraldı, her yerde dal parçaları vs. yığılmış, hepsi iç içe. Kendimi bir an Lars von Trier'in Antichrist filminde ormandan korkan abla gibi hissettim. Sonra bir şeyler karaladım, karaladığımı da sevemedim, zaten zerre motivasyonum yoktu. Resme biraz heyecan katmaya çalışsam da nafile, insanın içinden gelmeyince olmuyor. Sonuçta ortaya böyle bir şey çıktı. İstanbul'da başlayıp Karasu'da devam eden, sonrasında Yalova sahillerinde ilerleyip yine İstanbul'da son bulan garip bir günden geriye bir şeyler kalsın istedim.
