Gündem insanı her daim tükenmişlik sendromunda tutmayı başarıyor. "Ben artık takip etmiyorum" deseniz bile kapının anahtar deliğinden, bacadan içeriye giriyor. Kaldı ki son zamanlarda yaşadığımız gelişmeler çok da öyle uzak kalması mümkün olmayan, cebimizde koskoca bir karadelik oluşmasına sebebiyet veren şeyler. Hal böyleyken insan nefes alacak bir pencere arıyor. Bu pencere benim için çizim yapmak, bir şeyleri kayıt altına almak. Bu hafta hem eskiz buluşması, hem de uçaklar vardı. Çizim yapmak da, uçaklar da kendimi bildim bileli peşinde koşturduğum iki şey. Böyle bir haftanın yükünü ancak onlar alabilirdi. Henüz bir şeyler çizecek kadar uyanamamış olsam da bu resmi bitirdim.
Umarım bir gün bize yıllarca hizmet etmiş olan bu uçan devleri emeklilik günlerini geçirecekleri daha özenli, kapalı bir müzeye kavuştururuz. Ota boka harcanan, çarçur edilen paranın belki de milyonda biri ile buraya dünyanın ağzını açık bırakacak bir müze yapabilirdik.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder